over-eager

چنان مشتاق دیدنش و صحبت کردن باهاشی، که وقتی می‌بینی‌ش، گند می‌زنی به صحبت‌تون؛ حرفایی می‌زنی که بعدا خودت خجالت می‌کشی، چیزایی می‌گی که ناراحتش می‌کنه، و شاید تا مدّتی دیگه نبینی‌ش. هر لحظه‌ای که با کس دیگه‌ای حرف می‌زنه به جای تو، حسّ حسادتت رو بر می‌انگیزه. درسته که بعدا شرمنده می‌شی، ولی در اون لحظه، حسادتته که داره اعمالت رو کنترل می‌کنه. چقدر تو ضعیفی! چقدر تو بی‌اراده‌ای!

در حالی که نمی‌دونی کجا ایستادی، سعی می‌کنی خودت رو داخل کنی. در حالی که نمی‌دونی کی هستی، سعی می‌کنی عنوانی کسب کنی.

تو کسی هستی که قدر چیزی که داری رو نمی‌دونه، و فقط سعی می‌کنه چیزی به دست بیاره که بیبش‌تر از داشته‌هاشه. در حالی که شاید چیزی که داره، چیزی باشه که باارزش‌تر از اون وجود نداشته باشه.

و تویی که هنوز نمی‌دونی کی هستی، و منی که نمی‌دونم کی هستم، معلوم نیست که قراره چه شکلی با هم‌دیگه به توافق برسیم.

فکر می‌کنی وقتی با فلانی صحبت می‌کنی، داری منّتی می‌ذاری به سرش. فکر می‌کنی فلانی فقط تو رو داره، امّا نمی‌فهمی که اینا همه‌ش یه موهبته، برات یه privilege‌ به حساب می‌آد. اگر کمی عاقل بودی می‌فهمیدی.

امّا خب، کی گفته که تو عاقلی؟

---

پس‌نوشت:

این مطلب که شماره‌اش ۱۴۷ هست رو پارسال (قبل از پستی با عنوان luciferous به شمارهٔ ۱۴۸) نوشته بودم، و بنا به دلایلی ارسال نکرده بودم. حالا بنا به دلایلی مناسب ارسال شدن می‌دونمش.