با خودم نشسته بودم کنج اتاقم و به خرمن موهای بنفشات که مثل آبشاری از پشت سرت سرازیر شده بود و تا روی زمین میرسید نگاه میکردم. پشت به من نشسته بودی - رو به پنجره - و با گام آرام «Where is my mind»[۱] تکانتکان میخوردی.
شاید باید تأمّل میکردم در این حقیقت که یا باید روی به من میدادی، یا به پنجره، دریچهی نگاه به جهان بیرون.
امّا در آن لحظه داشتم به رابطهی غریبم با تو فکر میکردم؛ تو از اوهام من سررشته به دست داشتی و من - یک جورهایی - خالق تو بودم. امّا غریب بود که میتوانستی از من دلگیر شوی، در حالی که من در خودشیفتگی مغروق بودم. که بودی تو؟
با خود فکر میکردم تا شاید اگر قرار بود برای خودم دوستی بیافرینم، بهتر بود کسی را خلق کنم که بیشتر به من گوش میداد. کمتر احساسات پیچیدهاش مرا در خم و پیچ زندگی حیران میکرد. کمتر در هر گوشه از وجود من سرک میکشید و مرا بیشتر به حال خود رها میکرد.
دوباره نگاهت کردم. موهای بنفش رنگت همچنان بر زمین میسایید، امّا از تکان خوردن ایستاده بودی. صدایت کردم: نامات را آرام و لطیف بر لبها راندم. پاسخم ندادی.
بلند شدم و به سویت آمدم. تکانی نبود. دستم را بر شانهات گذاشتم، آن طور که میدانستم ناراحت میشوی و شانه بالا میاندازی تا از دستم خلاص شوی. امّا کاری نکردی.
روبهرویت ایستادم و در چشمانت خیره شدم: چشمانی از شیشهی بیرگه و زیبا، بر صورتی سفالین و گلگون.
آن روز، تو، اوی مخصوص من، در آرزوهایم به عروسکی تبدیل شدی، که شفیق ایدهآل من بود. و من، هنوز که هنوز است، آرزوی درستی که تو را به او تبدیل کند، بازنیافتهام، و هر روز، غمگنانه، وقتی از در اتاقم وارد میشوم چشم در چشمان شیشهایات میدوزم و سعی میکنم به یاد لمس دستان گرمات نیفتم و طرهی موهای بنفشرنگ بیمثالت.
توضیحات:
۱- آهنگ Where is my mind؛ ساختهی Maxence Cyrin، قطعهای برای پیانو
رونق این بازار را مدّتهاست به کوتهنوشتهها و اعتیاد هَشتگیسم مفرط فروختهام ... شاید چند روزی بیشتر زنده نباشم؛ امّا همیشه دلم میخواسته با این فکر به زندگیام خاتمه دهم که چیزی را در جایی تغییر دادهام. چیزی که نبودنم را با بودنم متفاوت کرده باشد.
اینها، دست نوشتههای یک موجود سابقاً زندهاند که چند صباحی است بوی مرگ گرفته اند. غبار لحظهها خون را در شریانهای مغز نیمهمتفکّر این کوچک لخته کردهاند. فکرهایم در انبوه کلاف به هم گرهخوردهی ایمان و میثاق و حقیقت گم شده اند و مدّتهاست خبری از آنها ندارم.
کاش ...
(۷ بهمن ۸۸)