یخ

در میان آتشم، تو یخی بودی که آب می‌شد، و بر خاکم روان می‌شد و باد از آن خنکا می‌یافت. تو، تقدّسی بودی که چشمانم را می‌شست و بر روانم جاری می‌گشت. و این، همان معنا بود که هستی را تار و پود شد.

تو ای سیم‌گونِ نگاهت، رخ‌سارم را نوازش‌است؛ تو ای من در آینهٔ لطفت هماره پیدا؛ تو، همان که مرا غرق در خاموشی نظاره‌ات می‌کنی: تو، از میان عدن هم اگر نیامده بودی، مرا بدان‌جا ره‌نمون می‌شدی.

شکیبم نیست دیگر، زنّار را بستن، که تو خواندی‌ام: و من شنیدم آن ندایی را که به راستی مرا به تو می‌خواند. من، اگر تو بت باشی، حتّی بت‌پرست می‌شوم: که کفر و دین، اگر قایم به هستی گردند، همانا که توحید و بت‌پرستی را مفارقتی نیست، و من، اگر تو هدف باشی، در تجرید، ترسا خواهم شد.

و چون عامل گردی، بی‌شک تو را ضایع نمی‌گرداند، چه، گندمی گر کاشتی، بهره‌اش سنبله‌ای است. لیکن مباد، که سنبله را چون ربوبیّت نکردی، سر خم گرداند و جمله تباه شود و سینه بر سر خاک ساید.

ای تیزپرواز آسمان‌های هفت‌گانه، من، گم‌کرده‌ام را نیک نیافته‌ام، که اگر او را یافته بودم، مسافری بیش نبودم. تو، عقابی هستی‌جوی بودی و من، چون ارادت نمودی، بازی بودم در دیار بازان، و در آن‌جا نیک هم‌سخن بودیم و همه حرف یک‌دیگر را می‌فهمیدند؛ و غریبا! که اسارتم به دانهٔ ارادت بود.

در این، مداخل را چهار بود، و نوبت، با عناصر آغاز شد، که ایشان را نیز عدد چهار بوَد.