رنگ

تو باز آمده‌ای با آن موهای بنفش و افشانت که من را در کمند خود دارد. من این‌جا نشسته‌ام روی لبهٔ تختم و با چشمانی بسته به تو زل زده‌ام که تکیه زده‌ای به دیوار اتاقم و داری مرا طوری که نفهمم نگاه می‌کنی.

امروز، انگار سبز شده‌ای، برخلاف همیشه که ... . آری، تو امروز رنگینی، و من با نگاهی آسان، تو را می‌ربایم از اوهام بی‌انتهایم و در بر می‌گیرمت. لبانت را لمس می‌کنم، که چه عجیب، امروز گویی آبی شده‌اند.

امروز، انگار سفید شده‌ای، یک‌دست و یک‌پارچه،‌ و من تو را چون شعله‌ای در تاریکی اتاقم می‌بینم.

امروز ... چه رنگ‌ها که تو نگرفته‌ای به خود! امروز، تو هم افسانه‌وار شده‌ای، و من را تاب نگریستن در چشمانت نیست.