بید

یک

ایستاده‌ام این‌جا، بر سر دیوارت، و از این بالا، آرام و بی‌صدا داخل را نگاه می‌کنم. سال‌هاست که این‌جایم، درست همین‌جا، که تو هر روز از جلویش رد می‌شوی. بعضی‌ها فکر می‌کنند مجنون شده‌ام، که این‌طور بی‌حرکت و بی‌تکان در جای خود نشسته‌ام و هیچ تکانی نمی‌خورم.

و تو فقط وقتی من را نگاه می‌کنی که باد صورتم را نوازش می‌کند و موهای پریشانم را به هر سویی به حرکت در می‌آورد.

دو

آه، که هر چه می‌نویسم، کاغذهایم باقی نمی‌ماند. هر چه می‌نویسم، هر کار که می‌کنم، این بیدهای لعنتی کاغذهایم را بی‌رحمانه می‌جوند. هر چه می‌نویسم ...

افسوس هر دو جهان در دلشان باد، آن‌ها که چون بیدها افکارم را افگار کردند و چون زالوهایی دهان بر رگ‌های اندیشه‌مان گذاشتند و مکیدند خون این نبشته‌گان را و چه حیف، که بسا نوشته‌ها بود که به کام بیدها رفت ...

سه

این مسابقه، گویی هرگز تمامی ندارد، نه؟ من هم‌چنان پابرجا ایستاده‌ام و تو ... امّا دریغی نداشته باش، که من از پی‌ات خواهم آمد. آری، این فسانه را تا به انتها خواهم نگاشت، و هم‌چنان این نوشته ادامه خواهد داشت ...

چهار

و چنین نوشت: که آن‌چه از پی می‌آید، چه یکی و چه هشت تا، همه را با هم بخوان. که این‌ها نه منفکّ، که از سنخ یک نگاشتند؛ که این نُه، همه چون یک‌اند.