bloodfest

از پشت شیشهٔ میز نگاه می‌کنم به چهرهٔ معصومش، با نگاهی خیره، و لب‌هایی که اندکی باز اند. صورتش از پشت قطراتی که به شیشه چسبیده‌اند در هالهٔ مبهمی از رنگ سرخ فرو رفته‌است.

بی‌اختیار خنده‌ام می‌گیرد. صدای خنده‌ای که می‌شنوم، برایم عجیب است. گویی مال کسی دیگر است و من چون شخص ثالثی دارم همه چیز را ضبط می‌کنم.

زل می‌زنم توی چشم‌هایش: بی‌هیچ حسی نگاهم را پاسخ می‌گویند؛ سرد و بی‌حرکت. روی زمین کنارش زانو می‌زنم و دستم را به آرامی روی تنش می‌کشم. درست مثل نگاهش است: سرد و یخی. انگشتانم را در خونی که دورش جمع شده فرو می‌کنم. هنوز کاملاً سرد نشده.چاقویی که در دست دارم را به آرامی روی زمین می‌گذارم.

سرم را روی سینهٔ خیس و خونین‌اش می‌گذارم و چشم‌هایم را می‌بندم. تا به حال این‌قدر به او نزدیک نشده بودم ...