socializing from afar

روز خسته‌کننده‌ایست. گرمم است. حوصلهٔ هیچ بنی بشری را هم ندارم. از کلاس‌ها به سرعت می‌زنم بیرون تا مبادا کسی به قصد سؤال یا غیر آن مرا به حرف نگیرد. از کلاسی به کلاس دیگر می‌دوم.

بالأخره تمام می‌شود. از دانشکده می‌زنم بیرون. امروز با هیچ کسی گرم نگرفته‌ام. محض این‌که ثابت کنم هنوز هم انسانم و اجتماعی‌گری را می‌فهمم، به دفتر مطالعات می‌روم. ساعت 5 است. می‌دانم که در این ساعت کسی آن‌جا نیست.

وارد دفتر می‌شوم و کاغذی از روی میز بر می‌دارم. یادداشت می‌کنم: «حسین جان سلام، آمدم نبودی. کار خاصّی نداشتم، فقط می‌خواستم احوالت را بپرسم.» امضا می‌کنمش و می‌چسبانمش روی شیشهٔ کامپیوتری که همهٔ اعضای دفتر از آن استفاده می‌کنند و با خودکار قرمز روی میز زیر یادداشت می‌نویسم «قابل توجّه آقای موسوی».

از این‌که اجتماعی بودن خود را حفظ کرده‌ام و در حین این اجتماعی‌گری پاچهٔ کسی را نگرفته‌ام، خرسندم. از دانشگاه بیرون می‌زنم و با مترو به سمت خانه به راه می‌افتم.