۲- ادب

نمی‌دونم چرا این‌جوری شده دوستی‌های ما؟ داشتم بعد از مدّت‌ها امروز با دوستام حرف می‌زدم. هی یکی‌شون یه جمله‌ای می‌گفت و بقیه می‌خندیدن. خود جمله هیچ معنایی نداشت، ولی بیان‌گر معنا یا در واقع یه ایهام جنسی و رکیک بود. برام اصلاً قابل درک نبود که چرا باید دوستای من، دوستای بچه‌مثبت من، کسایی که شاید اوّل دبیرستان با فکر کردن به هم‌چین چیزایی تا بناگوششون سرخ می‌شد، به هم‌چین چیزایی بخندن؟

بعد یه خورده بیش‌تر فکر کردم، دیدم اصلاً بحث ربطی به دوستای من نداره؛ توی کلّ جامعه‌مون همینه. حتّی مرز پسر و دختری هم نداره.

توی دانشگاه که می‌ری - اونم دانشگاه ما که بچه‌هاش از این نظرا نسبتاً شوتن - دختره به پسره می‌گه: سلام ...ای، چه‌طوری؟ پسره هم بهش می‌گه خودت که خوبی، ...ات چه‌طوره؟

و بعد هم هر و هر می‌خندن. این آیا روش درستیه برای گرم کردن یه جمع دوستانه؟

ادب و تربیّت اینا وقتی اینه، ادب و تربیّت بچه‌هاشون چی می‌خواد بشه؟ واقعاً نسل بعدی بچه‌های جامعهٔ ما می‌خوان پرچم‌دار چه‌جور رفتار و منشی بشن؟ من یکی که از الآن برای آیندهٔ بچه‌هایی که ندارم احساس خطر می‌کنم؛ برای دوستاش، برای وضع اقتصادی‌ش، برای ... . ولی از همه‌چیز بیش‌تر نگران دوستاشم.

خدایا، یه کمکی بکن و این ادب و تربیّت رو به جامعهٔ ما برگردون.

(نوشته شده در ۳ اردی‌بهشت ۱۳۸۸)

---

پس‌نوشت: در همین راستا نگاه کنید به پست «ادب امروزه ...» از وبلاگ «نوشته‌های یک نویسندهٔ دیوانه» که شاید بهتر از این هم موضوع رو مطرح کرده باشه. و شاید هم بهتر باشه چون از زبون یه دختر نوشته شده تا ببینید که مرز جنسیّتی نداره این قضیه.