خاطره (۳)

خوانندگان وبلاگ فکر نکنن که من قصد دارم تلخی بکنم، یا زندگی‌م خیلی مشکل و سخته. کاملا برعکس، زندگی برام انقدر آسون و خوب و به‌کامه، که یه چنین خاطراتی نادر هستن. امّا وقتی به یادمی‌آرمشون، حس می‌کنم که اینام یه جزئی از چیزی هستن که منو شکل دادن.

---

هنوزم یادمه، «دوست» خوبم، که وقتی چهارده سالمون شده بود، و به قول بابابزرگت «... کف کرده بود»، با مادرت دعوات شده بود. با هم دیگه از کلاسای بعد از ظهر که اومدیم بیرون، ساعت حدود ۶ و ربع بود. به سرویس‌ت گفتی که بره و خودت می‌آی. با هم دیگه بیسکوئیت خریدیم و سوار تاکسی شدیم.

یادته با هم رفتیم به جایی که من تا حالا نرفته بودم، سمت شهران؟ در خونه‌ای رو باز کردیم و رفتیم تو، که می‌دونستم خونهٔ شما نیست، چون خونهٔ شما شهرزیبا بود. دستات می‌لرزید و من فکر کردم مریض شدی. ازت پرسیدم و گفتی حالت خوبه. رفتیم طبقهٔ سوم. هنوز هم یادمه چراغ سوختهٔ سر پله‌ها رو، در چوبی قهوه‌ای سوخته‌ای که روش یه چشمی داشت و زنگ در هم خراب بود. سه بار زدی به در، از اون طرف در یه آقایی پرسید کیه؟ و تو جواب دادی مشتریه. من نمی‌دونستم چی اومدی بخری. یا شایدم بفروشی.

امّا در که باز شد، منو با خودت کشیدی تو و پنج تا هزار تومنی نو دادی به جوون بیست، بیست و پنج ساله‌ای که پشت در بود. ما رو برد سمت یه اتاقی و در رو برامون باز کرد. اوّل تو رفتی تو و من بعد از تو اومدم.

منظرهٔ داخل اتاق (که قبلا فقط توی عکسای توی کیف تو و چند نفر دیگه دیده بودم)، ملحفهٔ کثیف روی زمین، بوی تند عرق و جوراب کثیف، رنگ ترک‌خوردهٔ سبز دیوارها، زمین خاکستری‌رنگ موزاییکی اتاق، حالت شگفت‌زدگی و شوک روی صورتم، خندهٔ تو، و جوابت که «مگه هنوز مرد نشدی؟» رو هنوز یادمه.