نامناسب

به فرمان تکیه می‌زنی. دود غلیظ سیگارت را به بیرون شیشه می‌دهی. هوا سرد است. نفر جلویی که پیاده می‌شود، دویستی ناقابلی کف دستت می‌گذارد. نگاهی می‌کنی و می‌گویی کرایه سیصد است. مرد چانه می‌زند. تو بی بحث بیش‌تر، گاز می‌دهی. فاصله می‌گیری، از این انسان حریصی که حاضر است به خاطر صد تومان نفرین و زن و بچه‌ات را به جان بخرد.

آهنگ پنجاه ساله‌ای را با ضبط ماشین گوش می‌دهی. یاد مادرت می‌افتی. چه‌قدر امید داشت که وقتی وارد دبیرستان شدی، بتوانی برای خودت کسی شوی. نگاهی می‌اندازی به عکس دختربچهٔ کوچکی که چسبانده‌ای روی آینه. اسمش شاید زهراست. شاید هم مهیا. و یا خیلی چیزهای دیگر. الان برای خودش خانمی شده.

مثل بابایش راننده نیست، مثل او هر روزش را با سیاهی دست مردم سر نمی‌کند، و هر روز با سرافکندگی ماشین قراضه‌اش را سه-چهار کوچه پایین‌تر پارک نمی‌کند.

آه می‌کشی، از ته دل. هوا سرد است. پکی دیگر به سیگار می‌زنی. آن را از شیشه بیرون می‌اندازی و چشمت از آینه به من می‌افتد. چه می‌فهمم من، یک مسافر معمولی، که تو چه‌ها می‌کشی هر روز و هر شب؟ کرایه‌ام را به تو می‌دهم و پیاده می‌شوم. نگاهی دوباره از شیشه به من می‌اندازی. سری تکان می‌دهی و گاز ماشین را فشار می‌دهی و از کنارم رد می‌شوی.