عنوان

گوشهٔ خیابان روی زمین نشسته‌ای. هر کسی از جلویت رد می‌شود. هر کسی، با هر رنگی. تو لباس کثیفت را به خودت نزدیک می‌کنی. شرم‌زده‌ای. دوست داشتی مثل هر یک از این دخترهای مشغول رد شدن مانتویی شیک به تن کنی و خیلی مرتّب با آرایش سوار آخرین ماشین بازار شوی.

زنی پولی جلویت می‌اندازد. تو نگاهی به پول می‌اندازی. دستت را آرام می‌آوری جلو و برش می‌داری و زیر مانتوی رنگ و رو رفته‌ات قایمش می‌کنی. از این کاغذ بی‌ارزش که زندگی‌ات به آن بسته است، متنفّری. باید امروز هر چی کاسب شده‌ای را تحویل بدهی.

لحظه‌ای نگاهت با من گره می‌خورد. نگاهت را می‌دزدی. از من هم مثل بقیّه بدت می‌آید. یک آدم معمولی، که هیچ نشانه‌ای از دردهایی که تو تحمّل کرده‌ای ندارد.

سرت را پایین می‌اندازی و دوباره در خود فرو می‌روی. باز هم ره‌گذری دیگر، اسکناسی دیگر و نگاهی دیگر. این بار که نگاهت به من می‌افتد، از من چشم نمی‌دزدی. هول برت می‌دارد. نمی‌دانی برای چه ایستاده‌ام و محو تو شده‌ام. ناگهان بساطت را جمع می‌کنی و بی هیچ حرف و نگاهی، به سوی خیابان به راه می‌افتی و از کنارم رد می‌شوی.