خدا

پدر کنار پنجره نشسته بود از پشت شیشه، می‌دید که دختر کوچکش چه‌طور معصومانه با گلوله‌های سفید برف بازی می‌کند. لب‌خندی از سر شوق بر لبانش نشست و مهری بی‌مانند در دلش جوانه زد.

***

در آغوش مادر جا خوش‌کرده بود و آرام‌آرام در خواب نفس می‌کشید. مادر دستی بر سرش کشید و زخم‌های تازه‌یافته‌اش را بوسید. با نگاه کردن به هر زخمش، دلش در هم می‌شکست و زخمی بر روحش می‌نشست.

***

پدر با تأسّف در چشمان پسرش نگریست. دوباره به مدیر نگاه کرد و به خودکاری که پسرک از کیف هم‌کلاسی‌اش برداشته بود. بغضی گلویش را گرفت و مجبور شد آب دهانش را فرو دهد؛ پسر باید تنبیه می‌شد.

***

مادر هیچ‌گاه خوش‌حال‌تر از آن موقع نبود. در حالی که روی صندلی می‌نشست، پسرش را نگاه کرد که از روی پله‌های منتهی به سن بالا می‌رفت و آمادهٔ دریافت جایزه‌اش می‌شد.