انتخاب

تمام افراد حاضر در بازداشت‌گاه را بیرون کشیدند و به صف کردند. رئیس کلانتری به شدت عصبانی بود. موضوع مهم این بود که جرمی انجام شده بود و هنوز نمی‌دانستند کدام یک از کسانی که دست‌گیر شده است ممکن است مجرم باشد.

در آن سوی اتاق تصویری از فردی که با گیوتین سرش را قطع کرده بودند به طور واضحی نقش زده شده بود. زندانیان با زانوانی لرزان مقابل رئیس ایستاده بودند. فقط یکی از آن‌ها بود که اندکی محکم‌تر از بقیه ایستاده بود. رئیس مقابل او ایستاد. در حالی که آب دهانش صورت وی را لکه‌دار می‌کرد با صدایی بلند و محکم فریاد زد: «با تو هستم آشغال! هیچ می‌دونی به خاطر این کثافت‌کاری تو چند نفر به خطر افتادن؟»

بعد قدمی به عقب رفت و توی چشم تک تک آن‌ها خیره شد. در حالی که با نگاهش به هر کدام از آن‌ها هزار تهمت می‌زد، صدای‌ش را توی گلو انداخت و فریادش را در اتاق طنین انداز کرد: «اون آشغالی که این غلطو کرده، خودش بیاد جلو!»

و همهٔ زندانیان به خود لرزیدند و منتظر بودند که ببینند رئیس کدام‌یک از آن‌ها را انتخاب می‌کند؛ امّا نمی‌دانستند که در واقع، آن‌ها بودند که سرنوشت خود را انتخاب می‌کردند.

---

پس‌نوشت: شایدم برعکس