یک نقد

در قسمت‌های اول فیلم، شخصیت اول داستان به عنوان یک فرد در کنار اجتماع مطرح می‌شود. فردی که شاید نه کاملا هم‌رنگ آن باشد، اما خیلی هم سعی مشخصی در تعارض با آن ندارد. در این پرده‌های اولیهٔ داستان، شخصیت اصلی فیلم را می‌بینیم که اعتماد به نفس پایینی دارد و کارگردان شاید سعی دارد با نشان دادن این صحنه‌ها - که از نظر فیلم‌سازی خوب درست شده - به ما بگوید که اگر کسی در جامعه این گونه رشد کند، بقیه از او هر استفاده‌ای می‌کنند.

اما با پیش‌رفتن هر چه بیش‌تر داستان، پروتاگونیست داستان را می‌بینیم که در تعامل با اجتماع کم‌کم اعتماد به نفس خود را باز می‌یابد و به این نتیجه می‌رسد که می‌تواند در این جامعه به خودسازی بپردازد. در این برهه از داستان، او رفته‌رفته شخصیت کودکانه و ساده‌اندیش خود را به واسطهٔ تجربیات زندگی‌اش از دست می‌دهد و به قولی کودک درون‌اش «می‌میرد».

در سومین اپیزود از داستان، کارگردان به روشنی فضایی را برای ما ترسیم می‌کند که در آن تبعیضات جنسی به وفور یافت می‌شود، ارتباط بین دختر و پسر شدیدا نهی می‌شود و هر نوع اندیشیدن به جز نوعی که حاکمین پنهان اجتماع - که اشاره‌های فیلم به آن بسیار لطیف است و حکایت از خلاقیت نویسنده دارد - به شدت نفی می‌شود. در این اپیزود به طور خیلی کم‌رنگ می‌بینیم که اندیشه‌های نویی در ذهن شخصیت اول داستان رفته رفته شکل می‌گیرد. او کم کم شروع به نقد آراء و ارزش‌های اجتماعی می‌کند و همه چیز را با میزان عقل می‌سنجد.

اما شاید نقطهٔ اوج داستان را باید اپیزود چهارم آن دانست - که متاسفانه هنوز بعد از اون چیزی از داستان رو ندیدم - که در آن، شخصیت اول داستان، چهره‌ای مستقل به خود می‌گیرد. او که روزگاری کودک درون خود را از دست داده بود، به رغم عتاب مادرش، با راه رفتن روی جدول‌ها شاید سعی می‌کند کودک درون خویش را باز شناسد. همین‌طور وی با بررسی عقلی روابط اجتماعی میان دخترها و پسرها و ایجاد ارتباط میان این دو جنس شاید دارد نشان می‌دهد که این تابوی اجتماعی که ناشی از تعصبات غلط و پیش‌فرض‌های اشتباه اجتماع به عنوان یک شخصیت کلی است قابل شکستن است.

---

پس‌نوشت: هر وقت بقیه‌ش رو دیدم ادامه‌ش رو هم دیدم ادامهٔ این نقد رو می‌نویسم.