آقای پ. سر کار می‌رود (۱)

امروز چهارشنبه می‌باشد. آقای پ. جهت انجام برخی امورات شخصی به جایی در حوالی جنوب غربی تهران رفته و مشغول می‌باشد. از قضای روزگار ایشان شدیدا به دنبال پر کردن اوقات خالی خود در هفته می‌باشد که اگر در این میان پولی هم عایدش شود ناراحت نخواهد شد.

ایشان در همین احوال هستند که تلفن ایشان متشنج شده از خود ندا در می‌کند:

"اگه یادش بره ... که وعده با من داره ... دل بیچاره‌مو به دست من بسپاره ... دریم ریم دریم رام ..."

گویا درست در همان لحظه ایزد منان دست کبریایی خویش را در فضای شهر عزیز تهران حرکت می‌دهد و سکوتی ملکوتی در این شهر حاکم می‌شود. از این روست که آهنگ دل‌نواز "اگه یادش بره" با صدای هنرمند ارجمند عباس قادری در آن طنین‌انداز می‌شود

"دل من ز یارم خبر نداره والا! ز یار و نگارم خبر نداره والا ...."

و آقای پ. در حالی که میلیون‌ها چشم به وی دوخته شده گوشی را بر می‌دارد: "الو؟"

- "الو سلام پ. جان! خوبی؟ خوشی؟ چه می‌کنی؟ چرا صدات گرفته عزیزم؟ حالت بده؟ می‌خوای قطع کنم دوباره زنگ بزنم؟"

- "نه م. جان قربونت همون یه بار خوب بود. امری بود؟"

- "آهان ... آره. یه کاری هست که دنبال متقاضی استخدام می‌گرده، پایه هستی؟"

- "تا چه کاری باشه؟"

- "راستش کارش هیچی نیست ... عملا بی‌کار می‌شینی، شاید مثلا یکی دو تا کاغذ هم ترجمه کردی."

- "حقوقش چه‌طور؟"

- "فکر کنم تو مایه‌های خوب و اینا باشه."

- "آهان. خب، کی بیام؟ کجا بیام؟"

- "بذار ببینم ... آهان ... سه دقیقهٔ دیگه بیا شمال شرق تهران منتظرتن."

- "جااااااااانم؟؟!؟!؟"

- "حالا می‌خوای اگه سختته مثلا فردا باهات تماس می‌گیرم بیا."

- "باشه. پس بهم زنگ بزن."

---

پس‌نوشت:

1- این چند روز نبودم متاسفانه نشد جواب کامنتا رو بدم.

2- این ماجرا برا من اتفاق نیفتاده و همهٔ شخصیت‌ها خیالی می‌باشند.

3- همون‌طور که از عنوان مشخصه این نوشته قراره ادامه داشته باشه.