چیز بودار

میلاد شدیدا مشغول کار است. میلاد را نمی‌توانید از رایانه‌اش جدا کنید. حتی اگر گلولهٔ توپ شلیک کنید. حتّی اگر او را کتک بزنید^[1].امّا ناگهان اتفاقی افتاد که باعث شد میلاد شدیدا از رایانهٔ خود جدا شود.

اصولا هر موجود زنده از آن‌جا که از مادّه تشکیل شده دارای حجم و جرم می‌باشد. یکی از مواردی که به مادی باقی ماندن هر موجود زنده کمک می‌کند، این است که درون او چیزی بریزیم که حجمش به صفر نرسد. این چیز همان غذاست^[2].

وقتی موجودی - که انگیزهٔ اوّلش بقاست - کم کم در شرایط قضیهٔ فشردگی در حدّ قرار می‌گیرد و حدّ حجمش بین حدّ sinx و x وقتی که x‌ به سمت صفر میل می‌کند قرار می‌گیرد^[3]، به طور ناخود‌آگاه نسبت به این چیز حساس می‌شود.

این‌گونه بود که میلاد به ناگاه با شنیدن بوی عجیـــبی از روی صندلی خود پرید. در بخشی که میلادها در آن کار می‌کنند معمولا چند خانم مشغول به کار هستند^[4]. آقای محترمی که شغلش این است که استخدام شده^[5]، به داخل می‌آید و مشغول توزیع یک سری چیزدانی می‌شود که به شکل قوطی‌های چهارگوش فلزی داغی هستند که گویا توی فر بوده‌اند. از قضا شش تا از این چیزدانی‌ها توزیع می‌شود و خانم‌ها مشغول استعمال چیزهای درونشان می‌شوند.

میلاد مجددا به ساعت نگاه می‌کند. احتمالا ساعت اشتباه شده. از پنجره بیرون را نگاه می‌کند. شاید آفتاب هم یادش رفته غروب کند. میلاد که نمی‌داند چرا خدا در اعلام افطار تبعیض قایل شده با حواسی پرت مشغول نوشتن برنامه‌های خود می‌شود.

میلاد گرسنه است. ساعت 13 می‌باشد.

---

توضیح:

1- این رو تضمین نمی‌کنم :دی

2- نوعی خوردنی که در ماه رمضان تا افطار نمی‌توان آن را استعمال نمود :(

3- x < f(x) < sinx؛ x -> 0

4- حیف نیست توی این ماه مبارک فکر بد می‌کنید خدای نکرده؟!

5- در بعضی موارد به این افراد مستخدم هم می‌گویند، هر چند که میلاد هنوز فرق بین خودش که استخدام شده و آقای مستخدم که او هم استخدام شده را نمی‌داند.