ان الانسان ...

تا به حال شده بشینید و بدجوری به گذشت عمر حسرت بخورین؟ مطمئنا شده. من خیلی این‌جوری می‌شم. مخصوصا وقتی که شعر در قطار ژالهٔ اصفهانی رو می‌خونم. از اون‌جایی که پستم طولانی می‌شد و می‌دونم بعضی‌ها با دیدن این پست‌ها کلا بی‌خیالش می‌شن، یه کاری کردم که اگر اینجا رو کلیک کنید، بتونید شعر رو ببینید و در غیر این صورت نشون داده نشه.

می دود آسمان
می دود ابر
می دود دره و می دود کوه
می دود جنگل سبز انبوه
می دود رود
می دود نهر
می دود دهکده
می دود شهر
می دود می دود دشت و صحرا
می دود موج بی تاب دریا
می دود خون گلرنگ رگ ها
می دود فکر
می دود عمر
می دود ،می دود ، می دود راه
می دود موج و مهواره و ماه
می دود زندگی خواه و ناخواه
من چرا گوشه ای می نشینم؟
ژاله اصفهانی

بشنوید»

بستن ×

واقعا بعضی اوقات باید از خودمون بپرسیم که «طی شد این عمر، تو دانی به چه سان؟»

طی شد این عمر تو دانی به چه سان
پوچ و بس تند چنان باد دمان
همه تقصیر من است این که خود می دانم
که نکردم فکری
که تعمق ننمودم روزی،ساعتی یا آنی
که چه سان می گذرد عمر گران
کودکی رفت به بازی به فراغت به نشاط
همه گفتند کنون تا بچه است
بگذارید بخندد شادان
که پس از این دگرش فرصت خندیدن نیست
بایدش نالیدن
من نپرسیدم هیچ
که پس از این ز چه رو نتوان خندیدن
نتوان فارغ و وارسته ز غم
همه شادی دیدن؟
همچو مرغی آزاد هر زمان بال گشودن
سر هر بام که شد خوابیدن
من نپرسیدم هیچ
که پس از این ز چه رو
بایدم نالیدن
هیچکس نیز نگفت: زندگی چیست ؟ چرا می آییم؟
بعد از این چند صباح
به چه سان باید رفت؟ به کجا باید رفت؟
به کدامین توشه به سفر باید رفت؟
من نپرسیدم و هیچ ، هیچکس نیز مرا هیچ نگفت
نوجوانی سپری گشت به بازی ، به فراغت ، به نشاط
فارغ از نیک و بدو مرگ و حیات
بعد از آن باز نفهمیدم من
که چه سان عمر گذشت؟
لیک گفتند همه ، که جوانی است هنوز! بگذارید جوانی بکند
بهره از عمر برد ، کامروائی بکند.
بگذارید که خوش باشد و مست
بعد از این باز و را عمری است
یک نفر بانگ بر آورد که او
از هم اکنون باید
فکر آینده کند
دیگری آوا داد
که چو فردا بشود
فکر آینده کند
فکر فردا بکند
سومی گفت : همانگونه که دیروزش رفت
بگذرد امروزش همچنان فردایش
با همه این احوال
من نپرسیدم هیچ که چه سان دی بگذشت
که همه قدرت و نیروی عظیم
به چه ره مصرف گشت؟
نه تفکر نه تعمق و نه اندیشه دی
عمر بگذشت به بی حاصلی و بی ثمری
و چه دانی که ز کف دادم مفت
من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت
قدرت اهل شباب می توانست مرا تا به خدا پیش برد
لیک بیهوده گذشت ، جوانی هیهات!
آن کسانی که نمی دانستند زندگی یعنی چه!
رهنمایم بودند
عمرشان طی می گشت ، بیخود و بیهوده
و مرا می گفتند که چو آنان باشم
فکر گشتن باشم فکر تامین معاش
فکر ثروت باشم فکر یک زندگی بی جنجال
کس مرا هیچ نگفت!
زندگی ثروت نیست
زندگی همسر نیست
زندگانی کردن فکر خود بودن و غافل از جهان بودن نیست
من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت
که صد افسوس که چون عمر گذشت معنی اش می فهمیم
حال می پندارم ، هدف از زیستن این است رفیق
من شدم خلق که با عزمی جزم
پای از بند هوا ها گسلم
پای در راه حقایق بنهم
باری آسوده فارغ از شهوت و آز و حسد و کینه و بخل
مملو از عشق و جوانمردی و زهد
در ره کشف حقایق کوشم شربت جرات و امید و شهامت نوشم
ره حق پویم و جویم به حق بر گویم
آنچه آموخته ام بر دگران نیز نکو آموزم
شمع راه دگران گردم و با شعله خویش
ره نمایم به همه گرچه سرا پا سوزم
من شدم خلق که مثمر باشم
نه چنین زائد و بی جوش و خروش
عمر بر باد و به حسرت خاموش
ای صد افسوس که چون عمر گذشت معنی اش می فهمیم
لیکن سه روز از عمرم به چه ترتیب گذشت
کودکی در غفلت
نوجوانی شهوت
در کهولت حسرت
کودکی بی حاصل
نوجوانی باطل
وقت پیری غافل

بستن ×

توی این شهر فوق‌العادهٔ تهران، هر یه قدمی که آدم برمی‌داره، خموده‌تر و پیرتر می‌شه. گاهی اوقات می‌شه گذشتن عمر رو و پیر شدن تک تک اعضای بدن رو احساس کرد، لمس کرد.

والعَصر انَّ الانسانَ لَفی خسر!

قدیما که بچه‌تر بودیم، بهمون یاد دادن سورهٔ «العصر» رو حفظ کنیم، مام کلّی حال می‌کردیم. چون یه سورهٔ کوتاه بود و حفظش آسون. الان تازه دارم حسرت می‌خورم که چرا در طول این سال‌ها، همین سورهٔ کوتاه رو هم حتّی نفهمیدم.

همیشه از وقتی خیلی کوچیک بودم، به رهن سخنان مختلف و تلویزیون و غیره، فکر می‌کردم ما دیگه یه کشور اسلامی هستیم که قراره یه روزی،‌ آقایی به اسم امام زمان (عج) از همون‌جا قیام کنه و قراره ما هم با کمکش دنیا رو اصلاح کنیم. الان می‌تونم بگم که احساسی که اون موقع داشتم این بوده: باور به جامعهٔ اخلاقی، اعتماد، ساده‌لوحی ...

من چه شکلی تونسته بودم جامعه‌ای که کسی که توی رأسش نشسته میاد به همهٔ دنیا توی تریبونی که چند میلیارد مخاطب داره دروغ می‌گه، به عنوان یوتوپیای خودم باور کنم؟ یا شاید باید افسوس بخورم که چرا دیگه کودک نیستم که به این راحتی یه آرمان‌شهر رو برای خودم انتخاب کنم.

ای خدای کودکی! کودکی‌ام به من بازرسان!

---

پس‌نوشت:

ما باز هم بیکار بودیم و باز هم قالبی درست کردیم برای وب‌لاگ. ان‌شاءالله خدا این اوقات فراغت رو زیادش کنه!