گاه

گاه بیداری چون در نمی‌رسد، خفتگان در مرگ‌اند. و تو، چه آزرده‌دل باشی و چه نه، بر توست به جای آوردن رسم و طریق دوستی. دوستی بدار، چه آنان را که تو را دوست دارند و چه آنان که با تو دشمن‌اند، که نه دشمن همیشه دشمن خواهد ماند و نه دوست همیشه دوست.

چه، گاه به ذهنت خطور خواهد کرد که این دوست، دوستی است که می‌توان برایش مخلص بود: بدان امّا، که نه چنین دوستی هست و نه تو چنین دوستی خواهی بود. مگر آن‌که رها از خویش گردی و بر آن آخرین فرود رسی.

لیکن، در طریقت دل، دوست را چنان بیاب که خود را می‌یابی. و این پند، نه از که‌تر تو را آمده و نه از مه‌تر، که این برآمده از ضمیر نفس توست؛ آن‌چه بدان مشتاقی.

تیغ بر گلو دار و خار بر چشم فرو کن و اشک‌هایت را فروخور، و لبخندت را به دوست ارزانی دار، که این، طریق دوستی توست.

و با او غم‌خوار باش، چنان که گویی کارد بر استخوانش، گوشت تو را دریده، و تلخی روزگارش، زهری است بر گلوی تو.

چنین، نیم به سر آمد و یک.