آن بالا

آن بالا که می‌روی، دیگر چیزی برایت نمانده. دیگر می‌دانی که تمام است. آن‌هم نه فقط به عنوان یک فکر زودگذر. نه؛ دیگر تمامِ تمام است. شاید قبلش کمی پاهایت بلرزد. شاید از آن‌ها باشی که تا آخرش هم التماس می‌کنی. شاید حتّی تا آن ثانیهٔ آخر آخر هم قبول نداشته باشی که مستحقّش هستی.

امّا می‌دانی، چندان هم ترسی ندارد. در واقع، چیزی قرار نیست حس کنی که ترسی هم داشته باشد. همه‌ش خیلی ساده برگزار می‌شود: تق، حسّ رهایی برای چند لحظه، و بعد فشاری که همه چیز را به دنبال خود سیاه و بی‌معنا می‌کند. به همین راحتی، تمام می‌شود. برای همیشه.

بیش‌تر از خودش، قبلش ترس‌ناک است، که پارچهٔ سیاه را روی صورتت می‌کشند. نمی‌دانم، آن را می‌کشند تا تماشاچیان منظره از دیدن قیافهٔ درهم‌کشیده‌ات ناخوش‌احوال نشوند، یا شاید می‌کشند روی چشمانت، تا لحظه‌ای که مرز حقیقت و وهم، زندگی و مرگ را رد می‌کنی، متوجّه چیزی نشوی. نمی‌دانم که برای ترحّم به توست، یا برای رفاه حال آن‌ها.

ولی آن لحظه‌های آخر، آن بالا، تک و تنها، با سنگینی وزنی روی گردنت، و در حالی که گرمای نفس‌هایت زیر پوشش می‌پیچد و به صورت خودت می‌خورد و روی لب‌هایت را بخار می‌گیرد؛ در حالی که چشم‌هایت دیگر هیچ چیز آشنایی نمی‌بیند، همه چیز برایت معلوم می‌شود. خودت هستی و خودت.

و بعد، دیگر هیچ چیز نیست.