پشیمان

در پلکان شکسته‌ای گام بر می‌دارم و به زیر پایم می‌نگرم. پله‌ها سُست‌اند و اگر بر آن‌ها قدم بگذارم، خواهند شکست. این را می‌دانم. امّا باید از این پله‌ها بالا بروم. چه، شاید اجباری در کار است، یا شاید هم صرفا می‌خواهم ببینم بر گردش روزگار، آخر این پله‌ها به کجا منتهی می‌شود، و یا شاید دلم می‌خواهد با توجیهات و دلایلی که خود برای خود ساخته‌ام، گام بردارم.

شاید با تردید، و شاید بی آن، گام بر می‌دارم. قدم‌هایم را یکی یکی و آهسته بر پله‌های شکسته فرو می‌آورم. شاید هفت-هشت پله بالا رفته‌ام که پله‌ها شروع به شکستن می‌کنند. بی‌اعتنا، ادامه می‌دهم. ناگهان، پله‌های بالایی و پایینی به همراه آنی که رویش ایستاده‌ام در هم می‌شکنند و شروع به سقوط می‌کنم.

می‌افتم، به سیاهی زیر پله‌ها، و در سرم، صدای تمام دلایلی که مرا از رفتن منع می‌کردند طنین‌انداز می‌شود. و در دهانم  تنها طعم تلخ پشیمانی است که باقی می‌ماند.