مطلب

موضوع، مطلب نیست. حتّی موضوع هم نیست. ولی تو احمق‌تر از آنی که بفهمی. شایدم من احمق‌تر از آنم که حالی‌ات کنم.

دوباره بگو ... اسمت چه بود؟ دو-باره بگو.

چرا، اتّفاقا به یاد می‌آورم. امّا نباید به یاد داشته باشم، مگر نه؟

***

کجا بردی‌اش؟ همه‌اش را کندی؟ یک‌جا؟ حالا اشکالی ندارد، مال خودت بود، امّا از آن مهم‌تر، تنهایی بردی؟ سنگین بود ها! کمک نگرفتی؟

دستت کثیف نشد؟ خیلی سیاه بود. امّا حدّاقلّش دیگر تکان نمی‌خورد. بی‌تکان بردی‌اش. مدّتی بود که بی‌تکان‌خوردن مانده بود. شاید دیگر وقتش رسیده بود که از این قفس سفید بی‌تزئینات ببری‌اش.

ندیدم، وقتی می‌بردی‌اش، هنوز هم گریه می‌کرد؟ هنوز هم خون می‌گریست؟

***

شاهزاده، از قصر بیرون می‌رفت و دست دختر مهربان را در دست گرفته بود. سر راهش، شیشهٔ عمر دیو را بر زمین کوبید و در حالی که همه تشویقش می‌کردند، دیو، دود شد و به هوا رفت.

کسی ندید مادر دیو را، که همسر و بچه‌های دیو را در آغوش می‌کشید و با آن‌ها می‌گریست.