حرف مردم می‌کند بسیارها ...

در این چند روزی که داشتم فکر می‌کردم که وبلاگ رو تعطیل کنم یا نه، از سر بیکاری نشستم و مطالب وبلاگ رو باز خوندم.

به روند مطالب وبلاگ فکر کردم، و به چیزایی که فکر می‌کردم برای خودم ارزش دارن.

در همین راستا اندکی غر نمودم که می‌تونید اگه بی‌کارید و دلتون می‌خواد یه سری غرغر الکی بشنوید (بخونید فی‌الواقع) کلیک نمایید.

آقای خ. که آدرس وبلاگ منو برداشتی دادی به چهار تا آدم که ... ، به خاطر این کار و دردسرهایی که در طول هفته برام ایجاد شد سرش ازت نمی‌گذرم.

آقای محترمی که ممکنه چهارتا حرفی که من می‌زنم به دلت نشینه و بدت بیاد ازش و از من متنفر بشی یا فکر کنی طرف عجب آدم ... ایه، برام به هیچ نیست ناراحتی‌ت. ازت نخواستم اینجا رو ببینی.

آقای محترم‌تری که فکر می‌کنی تونستی چهار تا موضوعی رو که من نمی‌خواستم و راضی نبودم بدونی رو در مورد من بفهمی، بدون که این از راضی نبودن من چیزی کم نمی‌کنه و بعدا باید جواب پس بدی.

همیشه با خودم می‌گفتم که من کسی هستم که به حرف مردم در مورد نحوهٔ زندگی و منشم هیچ اهمیتی نمی‌دم و نمی‌ذارم حرف مردم توی زندگی من حکم‌ران باشه به جای من. امّا دیدم که گویا بر خلاف این اظهار رفتار می‌کنم. به خاطر همین موضوع تصمیم دارم که به کوری چشم اون آقایی که با اس‌ام‌اس‌هاش اعصاب من رو به هم ریخت اول هفته وبلاگ رو باز نگه دارم.

و تشکر هم می‌کنم از دوست عزیزم که با این‌که من آدرس وبلاگ‌ش رو فهمیدم (در واقع خودش گفت :دی) به حرف زدن خودش ادامه داد اون‌جا و به من یادآوری کرد که اصلا برای چی می‌نوشتم توی وبلاگ.