میلاد گزارش می‌گیرد.

میلاد امروز بی‌کار شده و به همین منظور در ساعات قبل از اذان مغرب به قصد تهیهٔ گزارش به یکی از مناطق تهران می‌رود. میلاد گشنه است. میلاد خسته است. میلاد تشنه است.

میلاد به آقایی بر می‌خورد که خود را آقای ق. می‌نامد. این فرد که بسیار مهربان می‌باشد میلاد را به منزل خود دعوت می‌کند.

میلاد در بدو ورود متوجه تلویزیون شکستهٔ منزل می‌شود و آقای ق. توضیح می‌دهد که از این تلویزیون برای شنیدن صدای اذان صبح استفاده می‌شود. تکه فرشی که آقای ق. بر کف زمین انداخته موجب می‌شود که میلاد بفهمد این خانواده از خانواده‌های ثروت‌مند محله هستند و نسبت به بقیه در وضع بهتری به سر می‌برند.

میلاد گشنه است و با افتخار گشنگی را تحمل می‌کند که به عالم و آدم بگوید روزه گرفته است. امّا نمی‌داند که بچه‌های زیر سن بلوغ آقای ق. همگی روزه یا غیر روزه گشنه هستند. میلاد نمی‌داند که در خانهٔ آقای ق. کاملا عادی است که بچه‌ها از خوردن آب آلوده دچار بیماری‌های طولانی مدت شوند. میلاد نمی‌داند که پسر کوچک آقای ق. از او هم خسته‌تر است، چرا که تا همین پیش پای او مشغول تعویض روغن ماشین مردم بوده و دختر کوچکش هم در خانهٔ یکی از همسایه‌های میلاد اینا مشغول تمیز کردن ظرف‌ها بوده است.

خلاصه این‌ها رو نوشتم که بدونید اگر امشب حوصلهٔ چت کردن و اس ام اس زدن و حرف زدن با دوستان و رفتن به افطاری خونهٔ هم‌کلاسی‌های سابق رو ندارم دلیل‌اش اجتماع گریزی نیست.

خدا ان‌شاءالله به همهٔ ما توان بده که روزه بگیریم و بعدش بیایم به همه اعلام کنیم.