به چند دلیل چت رو دوست می‌دارم:
۱. هر وقت خواستی می‌تونی احساس‌های خوب و تلخی رو که از یک مکالمهٔ خاص تجربه کردی دوباره تجربه کنی.
۲. می‌تونی بعدا یک سری نکات رو که شاید خیلی سرسری بهش اشاره شده ولی باید توی خاطرت نگه داری به راحتی به یاد بیاری (مثل وقتی که مثلا کسی بهت یه تاریخ می‌گه اما در طول هفته فراموشش می‌کنی)
۳. بهت این فرصت رو می‌ده که بتونی قبل از حرف زدن روی حرفت تامل کنی.
۴. مخاطب چهره‌ت رو نمی‌بینه.
به چند دلیل از اون بدم می‌آد:
۱. چهرهٔ مخاطب رو نمی‌بینی
۲. مخاطب چهره‌ت رو نمی‌بینه[۱]
۳. شاید کوچک‌ترین نکته‌ای که بگی رو بعدا ازش استفاده بکنن.
۴. خیلی وقتا بهش به عنوان یه چیز مستند نگاه می‌شه!
۵. اصلا و ابدا ازش نمی‌شه حالات رو استنباط کرد (مگر مواقع خاصی که می‌دونی چیه قضیه) و ممکنه حرفی که به عنوان شوخی عنوان می‌کنی باعث یه سوء تفاهم گنده بشه.
۶. بسیار وقت‌گیره.
پس‌نوشت:
۱- خودم می‌دونم که این توی دلیلای دوست داشتنش هم بود :دی
۲- برخی دلیل‌های دیگه هم وجود داره - چه در مورد دوست داشتن و چه در مورد بد اومدن - که بنا به دلایلی (!) نمی‌نویسمشون :دی