دست‌هایت را به من مسپار ...

از دانشگاه بیرون زدم و دست‌هایم را تا مچ در جیب پالتویم فرو کردم و سرم را در یقه‌اش پنهان کردم. سوز بدی می‌آمد. دانه‌های تازه از راه رسیدهٔ برف بر صورت خشکم می‌نشستند و به‌جای آن‌که آب شوند همان‌جا جا خوش می‌کردند.

از خیابان نه چندان عریض پشت دانشگاه می‌گذرم و تا سر چهار راه پیاده می‌روم. دست‌هایم را لحظه‌ای از جیبم در می‌آورم و پول خُردها را کف دستم نگه می‌دارم.

ناگهان دست کوچکی دستم را چنگ می‌زند. سرمای دستانش آن‌قدر است که دستان بی‌حسم را می‌سوزاند.

به پایین نگاه می‌کنم و می‌بینم که کلّ انگشتان دستش به سختی به دور انگشت شستم پیچیده‌اند. چشمان پاک و کوچکش را نگاه می‌کنم که در سرما محو شده‌اند گویا.

صدای نازکش را بغضی بزرگ گرفته که نه از سر نقش بازی کردن است و نه از کثیفی جامعه‌ای که روز و شبش در آن می‌گذرد.

در حالی که کاغذ‌های فال را بی‌رمق در دست کوچکش می‌فشارد رو به من با تنی لرزان از سرما می‌گوید: «آقا بغلم می‌کنی؟ سردمه!»

و من شرمندهٔ پالتویم می‌شوم و شرمندهٔ دست‌های کوچکش و امیدوارم آن یک ساعت بعدش را هرگز فراموش نکنم.

---

پس‌نوشت:

۱- این یک روایت سوزناک از یه قصّه نبود، یک خاطره بود مال نه چندان وقت پیش ...

۲- دست‌هایت را به من مسپار

که من دیری‌ست

رسم امانت رها کرده‌ام گویا ...

۳- اگه کسی شک داره هنوز، این نقاشی رو دوست خوبم، مرد یخ زده برام کشیده!