فرهنگ مصرف‌زدگی!

اصولا می‌گن که ما ایرانیا از زمان هم‌کاری فرهنگی بین شاه و آمریکا دچار فرهنگ مصرف‌زدگی شدیم. بعد میان برا خودشون کلّی هم مثال و نمونه و اینا ردیف می‌کنن: مصرف‌زدگی در تغذیه، مصرف‌زدگی در بحث انرژی و غیره. امّا هیچ‌کس نمی‌آد بگه که ما توی دوستی و رفاقت هم دچار فرهنگ مصرف‌زدگی هستیم!
جدیدا به این پی بردم که چقدر ما در دوستی‌هامون به مسئلهٔ «فایده»ای که طرف مقابل داره برامون توجّه می‌کنیم! جدیدا زیاد دیدم که وقتی تاریخ مصرف یه نفر به پایان می‌رسه و استفاده‌ش تموم می‌شه، نقطهٔ پایان دوستی رقم می‌خوره. زیاد دیدم آدمایی رو که اعتقاد دارن «بعضی آدم‌ها پله‌اند و برخی پل.»
و جدیدا زیاد شده باهام در مقام دوستی به عنوان یه کالای قابل مصرف و دارای تاریخ انقضا برخورد بشه. چرا این‌طور شدیم؟ و بدتر از اون اینه که وقتی به طور سربسته می‌آی به روی طرف بیاری خودشو می‌زنه به اون راه و کلا منکر قضیه می‌شه و تو پشیمون می‌شی که چرا نتونستی با اون مثل خودش برخورد کنی و نتونستی همون طور که مثل تفالهٔ چایی صافت کرد و گذاشتت کنار بذاری‌ش کنار.

---

پس‌نوشت:

1- لطفا با خشم بخوانید مطلب فوق را و به نیش باز بنده هم ابدا توجّه ننمایید.

2- برخی (!) جملات این مطلب نقل مستقیم از یک وبلاگ دیگه‌س!

3- دنبال قافیه می‌گردم برای این کلمه‌ها: گزند، بند، شکرخند و غیره.