میان دل تو ببین کز غمت چون است!

میان دل ز شور تو باز طوفانی است

که دل دوباره طالب آن چهر روحانی است

هوای آسمان دل اردی‌بهشت‌گون است

که شیشهٔ بغضم شکست و سینه بارانی‌ست

فغان که از قفسم دم برون نمی‌آید

نفس چو خستهٔ از گریه‌های پنهانی‌ست

اگر دلم رمیده ز کف جای حیرت نیست

بدون تو گر دل بود مجال حیرانی‌ست

بدون بوی تو باغم بهاران نیست

بدون دیدنت این دل نماد ویرانی‌ست

وفا به عهد وصالت نکردی و رفتی

که « آنچه یافت می نشود » درست پیمانی‌ست

امید دیدن رویت ز غم نجاتم داد

در انتظار حضورت جهان چراغانی‌ست

دوباره کی می‌شود ببینم آن روزی

که دیدگان دلم با تو باز نورانی‌ست؟

ز هجر تو این‌سان « صبا » پریشان است

عنان ز کف بداده و اوضاع بحرانی‌ست!