ز عشقت بی‌نصیب‌اند و نمی‌دانند پیدایی!

بدون مقدمه شروع می‌کنم:

صاحب /saaheb/ [عربی] ۱-معاشر، هم‌صحبت، هم‌نشین، یار ۲-هم‌راه، هم‌سفر ۳-خداوند چیزی، مالک چیزی، مالک ۴-وزیر، خواجه .... ^[۱]

به معنای صاحب دقّت کردین؟ خوب خوندینشون؟

حالا معاشر می‌دونید یعنی چی؟

معاشر /moasher/ [عربی: معاشرت] ۱- با کسی زندگی کننده. ۲- یار، رفیق، دوست.^[۲]

خب، اینم از معاشر. هم‌صحبت، هم‌نشین و یار باید براتون روشن باشه دیگه! هم‌صحبت یعنی کسی که ما باهاش از زندگی می‌گیم، درد دل می‌کنیم باهاش؛ به شرطی که حرفای ما ارزش گوش اون طرف رو داشته باشه. هم‌نشین یعنی اونی که با ما رفت و آمد داره؛ به شرطی که اومدن و رفتن از در ما، در شأن اون آدم باشه. و یار. یار یعنی کسی که جونمون براش می‌ره. کسی که همّ ماست. کسی که محبوب ماست؛ به شرطی که دلمون به اندازهٔ حبّ اون بزرگ باشه.

هم‌راه، به کسی می‌گن که در راهی که می‌ریم با ما هم‌قدمه. هر جا می‌ریم دنبالمونه؛ به شرطی که راه‌مون ارزش طی کردن رو داشته باشه. هم‌سفر یعنی کسی که توی سفر، ما رو هم‌راهی می‌کنه؛ به شرطی که سفرمون از مبدأ درست به مقصد درست انجام بشه.

مالک یعنی کسی که در مورد چیز دیگه‌ای هر حقّی داره، برگردون مملوکش هزار جور حقّ داره.

وزیر یعنی کسی که علاوه بر مالکیّت وزر و وبال بودن مملوک رو هم می‌کشه، یعنی طاقت داره که بار مملوکش رو به دوش بکشه.

حالا با همهٔ این حرف و حدیثا، آیا ما حضرت صاحب ^(عج) رو صاحب خودمون می‌دونیم؟ آیا باهاش دوستیم؟ باهاش زندگی می‌کنیم؟ باهاش صحبتی می‌کنیم که ارزش شنیدن داره؟ راهی رو طی می‌کنیم که ارزش هم‌راهیش رو داشته باشه؟ سفر و هجرتی رو انجام می‌دیم که ایشون در شأنش باشه که ما رو هم‌راهی کنه؟ آیا حقوق ایشون رو به جا می‌آریم؟ یا مثل بقیّه تمام حقوقشون رو ضایع می‌کنیم و ما هم از بنده‌هایی هستیم که ایشون همین عصرای جمعه به حالشون گریه می‌کنن؟ آیا مثل بقیه باری هستیم برای ایشون؟ یا داریم گامی بر می‌داریم برای تسهیل ظهورشون؟

یا مَن بکَ توصّلتُ! ادرکنی!

باشد روزی که مژدهٔ دگرگونی عالم و رسیدن یار به گوشمان رسد! باشد که او یار باشد ما را!

مژده ای دل که فلک حالت دیگر دارد
انجُم شب خبر از وصل تو در بر دارد
گردش چرخ فلک حادثه‌ای می سازد
که حُدوثَش خبر از یار مُعَنبر دارد
دِه بشارت که خدا قصد عنایت دارد
که قضا حکم وصال تو مقدَّر دارد
هر نفس شکر خدا دارم و در محرابم
هُدهُد خوش خبرم نامه ز دل‌بر دارد
عاقبت جام جَم از دست سلیمان گیرم
آسمان بهر زمین هدیهٔ برتر دارد
می‌زند زنگ دلم از پس هستی فریاد
کعبهٔ دل، صنما نام تو بر در دارد
صاحبا شعر صبا را تو ببین کز یمنت
کم‌ترین بوده کنون ساقهٔ شکّر دارد

---

توضیح:

۱- فرهنگ فارسی معین، جلد دوم، چاپ هفتم، ۱۳۶۴، ص ۲۱۱۹

۲- فرهنگ فارسی معین، جلد سوم، چاپ هفتم، ۱۳۶۴، ص ۴۲۱۲

---

پس‌نوشت:

۱- عطیّه‌ای از خدا بر ما ارزانی شده بود، چند صباحی‌است از دست‌اش داده‌ایم. در این ایّام عزیز برای من دعا کنید تا دوباره به دستش آورم.

۲- برخی دوستان کامنت نذاشتن منو براشون نشونهٔ کم‌لطفی می‌دونن. امّا باید بگم که من تنها در صورتی جایی کامنتی می‌ذارم که حرفی برای گفتن داشته باشم.